Suzanne Swarts

Atelierbezoek

Aan het begin van de dag die ik met Dave Meijer heb afgesproken om zijn studio in Goes te bezoeken, wordt een weeralarm voor hevige sneeuwval uitgegeven. Op de weerkaart lijkt Zeeland aan de dans te ontglippen en ik besluit dus toch maar de weg op te gaan.

Hoe verder ik de stad achter mij laat, hoe eenvoudiger het landschap wordt. Lantarenpalen, bomenrijen en velden vormen samen een continue veranderend spel van lijnen en vlakken die door mijn beweging vanuit de horizon opdoemen, omklappen en verdwijnen. Naarmate Goes dichterbij komt zwelt de sneeuwstorm aan. De vlokken waaien frontaal tegen de voorruit. Verbazingwekkend snel vormt zich voor mij uit een dik pak sneeuw. Alle kleur uit het landschap verdwijnt. Er is enkel nog wit.

Aangekomen bij de studio zie ik - veel intenser dan bij een eerder bezoek - de grote zwarte kubus in de wit besneeuwde achtertuin staan. De black box waar Dave zich kan afsluiten van de wereld, de werkelijkheid en het landschap. Vanaf het eerste moment dat ik binnen ben, word ik overspoeld met kleuren, lijnen en vormen.  Alsof de sneeuwreis mijn blik heeft geneutraliseerd en alles als nieuw op mijn netvlies valt. In de ruimte zie ik verspreid kleine en wat grotere schilderijen aan de muur hangen, op de grond liggen en staan. Het ene werk is afgerond, het andere is nog in wording, of werk waarvan niemand nog weet – ook Dave niet - dat het overgeschilderd gaat worden. Verftubes, kwasten, lege kwarkbakjes, papier-tape, flessen houtlijm, notities op de muur en een ordeloos lijnenspel van verfvlekken op de vloer. Het voelt als een kijkje in het brein van de schilder. Tegelijkertijd is het een blik op de wereld. Treffender dan Dave zijn ruimte zelf eens beschreef, kan ik het niet schrijven: “Mijn atelier is klein en gesloten. Het is groot en transparant.”

Meijer is een schilder in hart en nieren die eindeloos zoekt naar het ultieme beeld, gedestilleerd uit de werkelijkheid. Hij schildert wat hij ziet, maar laat details weg. Het ultieme beeld mag echter tegelijkertijd niet helemaal perfect zijn, niet helemaal af zijn. Het schilderij moet nog iets in het vooruitzicht stellen. Deze tegenstrijdigheid – het ultieme en het niet perfecte-  zorgt ervoor dat een schilderij vrijwel altijd opnieuw  onder handen wordt genomen. Als Dave vindt dat het nodig is, dan schildert hij over, of hij schildert weg, hij verzaagt het paneel, hij herschikt de delen en timmert ze opnieuw aan elkaar.

Het beeldvlak is alles behalve plat. Er ontstaat een illusie van ruimtelijkheid, door het spel van lijnen, vlakken en kleuren die samen een beetje wringen.
De illusie duurt overigens maar kort. Een paneel van Dave heeft namelijk zes zijden. Hij bewerkt zoals je verwacht de voorzijde, maar daarnaast ontstaat tijdens het langdurig proces van het maken ook het gebruik van zij-, boven-, onder- en achterkant. Allen (even) belangrijk. Het schilderij is tevens object.

De bevlogen en tegelijkertijd bescheiden manier waarop Dave over zijn werk praat is aangenaam en bewonderenswaardig. Met de mok hete koffie en verse gevulde koek in mijn hand temidden van al deze werken is dit precies de plek waar ik op dat moment wil zijn. Ik kan me volledig verplaatsen in de schilder die zich in deze paar kubieke meters terugtrekt om zijn eigen universum te bouwen.

Bij het afscheid aan het einde van de middag lopen we langs zijn opslagruimte en ik zie daar een glimp van Dave’s installatie ‘Nulpunt’ (2002).  Een sleutelwerk dat alles in zich heeft maar ook ruimte laat voor wat nog komen gaat.  449 Paneeltjes is een aantal dat gebaseerd is op de uitkomst van de vermenigvuldiging van 18 maal 25 - gelijk aan de afmetingen van een paneel – min 1 opdat het project nooit helemaal ‘af’ zou zijn. Ieder paneel is anders, toch is het duidelijk een serie waarin verschillende elementen zich herhalen. Variatie in gelijkenis. De serie staat keurig opgeslagen in open archiefkasten, te wachten om zich opnieuw te kunnen tonen aan de wereld. Ik vraag Dave of ik zijn werk zou mogen tonen in Museum Voorlinden. En tot mijn vreugde stemt hij onmiddellijk in. De serie als een samenvatting van al het afzonderlijke en alles samen in één uit de black box in de white cube. Ik kan niet wachten om opnieuw Dave’s universum te betreden.