Wim Noordhoek

Het Hollands Landschap. Je zou zowat zeggen 'de essentie ervan'. Sterk vereenvoudigde vormen zijn het, die stuk voor stuk onmiddellijke herkenning oproepen. Ja! Ja, dit ken ik.
Vraag me niet waarvan, maar ik ken het. Een vloedlijn, een dijk, een horizon. In steeds wisselende kleur en samenhang.
Een horizon? Heeft Dave Meijer ooit de pure abstractie overwogen? Nee, hij staat op de grond, met beide voeten.
En staart in de verte.
En dat doet hij al bijna dertig jaar, elke dag in z'n kleine atelier, waar alleen een bovenlicht is. Geen buitenwereld. Concentratie. De verte van Dave Meijer zit in z'n kop.
En in de mijne.

Toevallige veegjes kunnen bij Meijer doorslaggevend blijken. Weet ik. Ik volg hem al jaren. Het is begonnen met evenwicht, het evenwicht van het Zeeuwse land en de lucht. Hij woont nog steeds in Goes.
Maar vlakken staan steeds vaker uit het lood, komen zelfs naar voren. Afschuin­ingen treden op. Hij lijkt erop uit het evenwicht te tarten. Het evenwicht van landschap en einder.
Standpunten veranderen en worden gecombineerd. Kijken van bovenaf en tegelijk van onderop. Van links en van rechts. Hij haalt naar voren en duwt terug.
Als je nagaat hoe hij werkt zie je vervolgverhalen. Die beginnen in verflagen, verder worden gebouwd uit zomen, randen – Dave Meijer is een randenman – weggeschilderde eerdere opzetten. Niet te glad.De laatste tijd komt er steeds vaker een dimensie bij. Hij kiest al werkende soms voor een stukje triplex inplaats van een verflaag. Halverwege trompe l’oeil. Heel netjes zagen is het niet wat hij doet. Randjes blijven er. En de spijkertjes waarmee hij het vastzet gaan met hem op de loop. Daar heeft hij plezier in. De schilder wordt timmerman.

Het blijft cirkelen rond het evenwicht.

We praten over de muziek van het schilderen. Wat swing is, of Schwung. Het net iets voor de tel gaan zitten of er na. Wachten en hervatten. Met dank aan Han Bennink. Alles beweegt of kan het any moment gaan doen.

Je gaat ervan fluiten.

.